عشق و تعهد یک ازدواج

تعهد احمقانه است. انسان فقط میتواند در لحظه زندگی کند. و عشق گلی است متعلق به لحظه. این تعهد است که عشق را دروغین ساخته است. یک گل پلاستیکی فردا ، پس فردا و سال ها بعد هم همان جا خواهد بود. شما میتوانید اعتماد کنید که آن آنجا خواهد بود. اما یک گل سرخ واقعی ، گلبرگهای ظریف خود را هنگام صبح باز میکند ، در باد و باران و خورشید، میرقصد و هنگام غروب پژمرده میشوند و فردا حتی اثری از آن نخواهید یافت.

آیا فکر میکنی گل پلاستیکی بهتر از گل واقعی است؟ اگر اینگونه فکر میکنی، عشق را نمیشناسی، تو فقط ازدواج را میشناسی. ازدواج یک گل پلاستیکی است، عشق یک گل واقعی است: شاید زنده بماند، شاید نه.

تعهد غیرممکن است، دروغ است. و اگر هرگونه تعهدی برای فردا بدهی ، فقط دو امکان وجود دارد: یا مجبور خواهی بود آنرا بشکنی، یا فریب دهی و وانمود کنی. این چیزی است که میلیونها نفر در سراسر جهان دارند انجام میدهند. ازدواجهای آنها همان روزی پایان یافت که ماه عسل آنها تمام شد. اما آنها هنوز باهم اند و وانمود میکنند، به یکدیگر میگویند و یکدیگر را متقاعد میکنند که: "من هنوز به تو عشق میورزم."

به هزاران شیوه سعی میکنند ثابت کنند که هنوز به تعهد خویش وفادار هستند. اما هر عمل آنها و چهره و وجود آنها نشان میدهد که آنها ناراحت هستند. آن سرور ، رقص و جشنی که عشق با خود آورد، چه شد؟ اما عشق آنها مدتها پیش مرده است، آنها فقط در دلتنگی و به یاد آن عشق زندگی میکنند و امیدوارند که
روزی دوباره زنده شود.

کل دنیا با ماسک ها و چهره هایی دروغین زندگی میکند: وانمود کردن به کسی که نیستید ، انجام کاری که نمیخواهید، گفتن چیزی که منظورتان نیست. این دنیایی بسیار دیوانه است! مراقب این دیوانگی باشید. و کل این دیوانگی به این خاطر بوجود آمده است که ما اصرار داریم که #تعهد مطلقاً ضروری است: نه فقط ضروری، #سوزان، بلکه تو میگویی مطلقاً ضروری.
انسان نمی تواند با مطلقها زندگی کند.