ازدواج

برخی خانم ها وقتی کنار دوستان یا اقوام و حتی خواهر خود هستند ، از درخواستها و علاقه مندی ها و رفتارهای جنسی همسرشان صحبت میکنند،

شوهرم فلان کار را از من می خواهد
شوهرم اینگونه دوست دارد
شوهرم فلان رنگ لباس را دوست دارد
و...

این زنان با مطرح کردن این موضاعات در حقیقت به راحتی دروازه های خیانت را به سمت زندگی زناشویی خود میگشایند ، چرا که دیگران میتوجه میشوند همسر وی از چه رفتارهای لذت می برد و چه کمبود هایی دارد و این می شود راه ورود و ارتباط با همسر آن زن

به هیچ وجه اسرار رابطه جنسی خود و همسرتان را به هیچ کس ( چه غریبه چه آشنا ) مطرح نکنید.

ازدواج پدیده ای است که همیشه برای بشر هیجان انگیز زیبا جلوه کرده است و در این میان در پاسخ به نیازهای بشر همیشه ازدواج توان پاسخگویی داشته است و توانسته است نیازهای جنسی و عاطفی را در کنار هم در حد قابل قبولی برآورده کند.
در این میان نحوه ازدواج و طریقه انتخاب شریک زندگی خود امر بسیار مهمی در مقوله ازدواج بوده است که در صورت تصمیم نادرست معمولاً مشکلات فراوانی را برای اشخاص ایجاد کرده و در نهایت آن مشکل منجر به طلاق و جدایی شده است که طلاق خود میتواند علت العلل بسیاری از ناراحتی ها و روان رنجوری ها باشد.
برای یک انتخاب درست در زمینه ازدواج باید بتوان با آگاهی از نگاه خود نسبت به ازدواج و نیز توانایی ها امیال و علایق شخصی خویش به یک تصمیم درست رسید به نحوی که طرف مقابل هم خوانی بسیار زیادی با این موارد ذکر شده باید داشته باشد. در ازدواج های سنتی معمولاً این همخوانی از قبل موجود نبود ولی که بشر یاد گرفت که برای بقا نیاز به این مهم وجود دارد بنابراین به مرور و در طول زندگی مشترک زن و شوهر معمولا توانستند خود را بر اساس معیار های طرف مقابل تطبیق بدهند. البته در عصر و زمانی جدید به گمان من این مهم دیگر امکان پذیر نیست و بهتر است که این امر قبل از ازدواج و به طریق انتخاب همسر آگاهانه صورت بگیرد و بیشتر مسئله قبل از ازدواج حل گردد زیرا شرایط موجود در جامعه های مدرن امکان این مطابقت سازی را از زوجین ستانده است.
اما چگونه در انتخاب همسر می توانیم به بهترین نحو عمل کرده و شرایط تطبیقی را در مورد معیارها و ملاک های دوطرف به جا بیاوریم؟
این خود سوالی است که پاسخگوی آن بیشتر از نیاز به نظریه پردازی در طلب ابزار سازی می باشد یعنی به نحوی باید از ابزار های بشری در خدمت انتخاب همسر استفاده گردد تا بتوان در یک جامعه آماری بزرگ در زمینه همسریابی به انتخاب صحیح دست یافت.
سایت های همسریابی قسمتی از این اندیشه می تواند باشد به نحوی که با در اختیار گرفتن یک جامعه آماری بالا به دلیل گسترده بودن فضای مجازی و جستجوی آسان در آن به تصمیم مناسب رسیدن را سخت و آسان می کند.
اما در این میان تنها استفاده از سایت همسریابی نمی‌تواند ممنوع بوده و بدون اشکال مراحل بالا را طی نمود بلکه باید به این امر فکر کرد که در هر زمینه ای می تواند نقطه ضعف ها و جاهایی برای سوء استفاده وجود داشته باشد.
سوء استفاده هایی که می تواند به بهانه ازدواج منجر به بسیاری از مسائل غیر اخلاقی گردد که باید به نحوی تدابیری اندیشیده تا از این مقولات در حضر بود.
آنگونه که در تحقیقات خویش بدان دست یافته ایم بسیاری از افراد در استفاده از یک ابزار در وهله اول استفاده درست از آن را آموزش می بینند و بدان عمل می کنند ولی که بر اساس شرایط موجود می توان استفاده های نامناسب از یک ابزار نیز رسید که همه کاربران هیچ‌گاه این کار را انجام نمی‌دهند ولیکن وجود دارند کسانی که نگاه غیر اخلاقی خویش را در سوء استفاده از چنین سایت ها و امکاناتی به کار می گیرند،
پس در وهله اول باید آگاه سازی مناسب کاربران نسبت به سوء استفاده هایی که می توانند از این طریق از آنها انجام بگیرد اقدام نمود و در نوبت بعدی ابزار های محافظتی و نظارتی را تقویت نمود و در نوبت آخر پیگیری های درستی نسبت به جرم های انجام گرفته و مجازات خاطیان انجام داد،در این صورت شاید سایت همسریابی چه برای ازدواج های دائم و چه برای ازدواج های موقت از محلی برای بی اخلاقی ها تبدیل به جایی مناسب برای امکان ازدواج انتخاب همسر باشد. شیدایی سایت همسریابی

پیش بینی خوشبختی

پژوهشگران موسسه گاتمن به رهبری جان گاتمن در یک پژوهش موفقیت آمیز سعی نموده‌اند که خوشبختی یا طلاق زوجین را از روی برخی عوامل پیش‌بینی کنند. به همین منظور آن‌ها در آخر هفته‌ها زوجین را دعوت می‌کنند تا در یک آپارتمان با امکانات کامل به همراه آینه یک طرفه زندگی کنند. این خانه که “آپارتمان عشق” نامیده می‌شود این امکان را به پژوهشگران می‌دهد که تعاملات صدها زوج را بررسی کنند و بتوانند با دقت ۹۰ درصد طلاق را پیش بینی کنند.

*از نظر دکتر جان گاتمن علایمی که پیش‌بینی کننده طلاق هستند عبارتند از:

*شروع یک مشاجره با شدت زیاد

*انتقاد از همسر به جای گلایه کردن

*نشان دادن تنفر و انزجار

*دفاعی بودن زیاد

*فقدان تأیید طرف مقابل در روابط

*زبان بدنی منفی

+زوج های خوشبخت چه کار می کنند؟

*اما علاوه بر پیش‌بینی طلاق، جان گاتمن می‌گوید که می‌توان خوشبختی و بهبود روابط زوجین را در طول سالیان بعدی نیز پیش بینی کرد. گاتمن در پژوهش‌هایش دریافته است که اگر هر زوج در هفته فقط ۵ ساعت را صرف زندگی مشترکشان کنند روابط شان بهتر خواهد شد.

کاری که زوج‌های خوشبخت می‌کنند را به شما توصیه می‌کنیم که عبارتند از:

▪️خداحافظی: این زوج‌ها هر روز قبل از خداحافظی، درباره کارهایی که قرار است در آن روز بکنند سوالاتی از همدیگر می‌کنند (۲ دقیقه در روز، ۵ روز در هفته، جمعاً ۱۰ دقیقه).

▪️تجدید دیدارها: این زوج‌ها در پایان هر روز کاری یک گفتگوی آرام و بی استرس با هم دارند. در این فرصت آن‌ها می‌توانند روابط خود را عمیق‌تر سازند و از خستگی و دلمشغولی‌های هم آگاه شوند (۲۰ دقیقه در روز، ۵ روز در هفته، و جمعاً ۱ ساعت و ۴۰ دقیقه در هفته).

▪️محبت: این زوج‌ها محبت خود را از طریق رفتارهایی همچون لمس کردن هم، روابط عاشقانه و بخشش در مواقع مناسب ابراز می‌کنند (۵ دقیقه در روز، ۷ روز در هفته و جمعاً ۳۵ دقیقه در هفته).

▪️قرار هفتگی: این زوج‌ها یک قرار هفتگی دو نفره در فضایی خلوت و آرامش بخش برای تازه کردن عشق خود دارند (۲ ساعت در هفته).

▪️تحسین هم و قدردانی: این زوج‌ها هر روز حداقل ۵ بار قدردانی و محبت صادقانه‌ای بین خود رد و بدل می‌کنند (۵ دقیقه در روز، ۵ روز در هفته، و جمعاً ۳۵ دقیقه در هفته).

بنابراین با توجه به کارهایی که زوج‌های خوشبخت انجام می‌دهند می‌بینیم که انجام این کارها زیاد زمان‌بر نیست. اما همین کارهای به ظاهر ساده می‌تواند روابط زناشویی زوجین را به طرز شگفت انگیزی بهتر کند.

و بعد از چند بار چیدن گل و آوردن گلاب بالاخره با اجازه ى بزرگتر ها بله را مى گویند و به اصطلاح خودشان مى روند قاطىِ مُرغها..!

امّا از من به شما نصیحت بى "عشق" و بی "آموزش" و بی "مشاوره" تن به وصلت ندهید که عاقبت این عمل خطرناک خوشایند نیست!!

بى "عشق و آموزش" ازدواج نکنید که آمار "طلاق" را بالا نبرید!!

بى "عشق و آموزش" ازدواج نکنید که ریشه ى "خیانت" بخُشکد...!

بى "عشق و آموزش" ازدواج نکنید که به محض دیدن دوست مجردتان نگویید
(اگر عقل الانم را داشتم ازدواج نمى کردم)

لطفاً براى رفع تکلیف یا دلایل اشتباه یا کلاس گذاشتن یا حرف مردم یا لجبازی، دامن به این فاجعه نزنید..!!

تعهد احمقانه است. انسان فقط میتواند در لحظه زندگی کند. و عشق گلی است متعلق به لحظه. این تعهد است که عشق را دروغین ساخته است. یک گل پلاستیکی فردا ، پس فردا و سال ها بعد هم همان جا خواهد بود. شما میتوانید اعتماد کنید که آن آنجا خواهد بود. اما یک گل سرخ واقعی ، گلبرگهای ظریف خود را هنگام صبح باز میکند ، در باد و باران و خورشید، میرقصد و هنگام غروب پژمرده میشوند و فردا حتی اثری از آن نخواهید یافت.

آیا فکر میکنی گل پلاستیکی بهتر از گل واقعی است؟ اگر اینگونه فکر میکنی، عشق را نمیشناسی، تو فقط ازدواج را میشناسی. ازدواج یک گل پلاستیکی است، عشق یک گل واقعی است: شاید زنده بماند، شاید نه.

تعهد غیرممکن است، دروغ است. و اگر هرگونه تعهدی برای فردا بدهی ، فقط دو امکان وجود دارد: یا مجبور خواهی بود آنرا بشکنی، یا فریب دهی و وانمود کنی. این چیزی است که میلیونها نفر در سراسر جهان دارند انجام میدهند. ازدواجهای آنها همان روزی پایان یافت که ماه عسل آنها تمام شد. اما آنها هنوز باهم اند و وانمود میکنند، به یکدیگر میگویند و یکدیگر را متقاعد میکنند که: "من هنوز به تو عشق میورزم."

به هزاران شیوه سعی میکنند ثابت کنند که هنوز به تعهد خویش وفادار هستند. اما هر عمل آنها و چهره و وجود آنها نشان میدهد که آنها ناراحت هستند. آن سرور ، رقص و جشنی که عشق با خود آورد، چه شد؟ اما عشق آنها مدتها پیش مرده است، آنها فقط در دلتنگی و به یاد آن عشق زندگی میکنند و امیدوارند که
روزی دوباره زنده شود.

کل دنیا با ماسک ها و چهره هایی دروغین زندگی میکند: وانمود کردن به کسی که نیستید ، انجام کاری که نمیخواهید، گفتن چیزی که منظورتان نیست. این دنیایی بسیار دیوانه است! مراقب این دیوانگی باشید. و کل این دیوانگی به این خاطر بوجود آمده است که ما اصرار داریم که #تعهد مطلقاً ضروری است: نه فقط ضروری، #سوزان، بلکه تو میگویی مطلقاً ضروری.
انسان نمی تواند با مطلقها زندگی کند.

با اینکه به کار گرفتن اینترنت و فضای مجازی امکانات زیادی را به وجود آورده تا قسمت اعظمی از فعالیتهای انسانی با هزینه کم و سرعت زیاد صورت گیرد اما همین فناوری با آسان کردن زمینه و نحوه ارتکاب جرایم و افزایش دادن خسارت معنوی و مادی ناشی از جرم و به وجود آمدن جرایم تازه و به وجود آمدن شیوه های مجرمانه نوین،فرصت‌های زیادی را برای بزهکاران فراهم نموده است.
یکی از عرصه های ورود به فضای مجازی خانواده است که تبعاتی را برای این نهاد مهم و بنیادی به دنبال آورده است.
همسریابی یکی از حساس ترین و پر اهمیت ترین مرحله های به وجود آمدن خانواده می باشد که در فرهنگ ایرانی و اسلامی آداب و رسوم مخصوص به خود را داراست.
ولاکن با ورود تکنولوژی های جدید و فضای مجازی در این شاخه،موضوع انتخاب همسر دستخوش تغییراتی اساسی گردیده است از آنجا که شناخت افراد در اینترنت نسبت به هم دیگر چهره به چهره نمی باشد تعداد بسیاری از کاربران فضای مجازی در صدد فریفتن یکدیگر برمی آیند و با ارایه اطلاعات نادرست امر مهم ازدواج را مختل میکنند.
که این روند نه تنها منجر به ازدواج نمی گردد بلکه به موضوعی سرگرم کننده مبدل می‌گردد که با بی توجهی به آن مشکلات فراوانی را در پی خواهد داشت.
کارشناسان امر بر این باورند که در یک ازدواج موفق شناخت و تحقیق در مورد شخصیت زوجین پیش از وابستگی های احساسی باید صورت بپذیرد اما این موضوع در ازدواج‌ هایی که از طریق سایت همسریابی و سایت ازدواج شکل می گیرد نتیجه معکوس به دنبال داشته است به این معنی که زوجین در این ازدواج ها با نشان دادن یک هویت نام برد به نحوی ایده‌آل در اول شخص مورد نظر را به خویش علاقمند می کنند و اعتماد طرف مقابل را جذب می نمایند در نتیجه زمانی که شخص در چنین ارتباط هایی تصمیم به تشکیل خانواده می گیرد در صورتی که حتی هویت واقعی و ویژگی های شخصیتی اصلی شخص مقابل بر او آشکار گردد به دلیل وابستگی های احساسی و عاطفی که در او به وجود آمده است توانایی تصمیم گیری درست و منطقی را نخواهد داشت.
عدم اعتماد یکی از شاخص ترین آسیب های می باشد که زندگی طرفین را تحت الشعاع خود قرار خواهد داد به گونه ای که هر دم هریک از زوجین می توانند در این اندیشه به سر ببرند که آیا همچنان همسر آنها می تواند از طریق فضای مجازی و یا سایت همسریابی و یا هر یک از شبکه های اجتماعی با شخص دیگری در ارتباط باشد یا نه و این تهدید بزرگی برای بی اطمینانی زوجین به هم دیگر تلقی می گردد.
آشنایی در سایت های همسریابی و چت روم ها بعدها در رابطه زوجین تاثیرات به غایت عمیقی را خواهد گذاشت زیرا که این اشخاص در مرحله اول برای ایجاد ارتباط با همدیگر ناگزیر هستند در برخی از موارد خود را بسیار بالاتر و ایده آل تر از حد متعارف خویش معرفی نمایند اما این مسئله چندان طول نخواهد کشید.
اشخاصی به این سایت ها وارد می گردند که بنا بر دلایلی توان همسریابی و ازدواج از طریق فضای واقعی را ندارند.
چنانچه ازدواج از طریق این سایت‌ها صورت بگیرد پس از مدتی به جدایی و یا طلاق عاطفی خواهد انجامید حتی اگر این ازدواج ها دوام داشته باشد علت اینکه زوجین بنابر مشکلاتی ناگزیر به ادامه زندگی مشترک می باشند نشانه موفقیت این افراد در ازدواج نمی باشد.
بیشتر افرادی که از طریق همسریابی اینترنتی برای انتخاب همسر خویش استفاده می نمایند دختران می باشند و این در حالی است که پسران بیشتر با نگاه سرگرمی وارد چنین فضاهایی می گردند،پس نمی‌توان توقع این الگو را داشت که در جامعه مهدی اسلامی و ایرانی ما بتوان چنین شیوه ای از همسریابی را صحیح و درست تلقی نمود.
باید خاطر نشان نمود که اغلب تعاملات جوانان در اینترنت به شبکه های اجتماعی انتزاعی و دور از واقعیتهای جامعه و زندگی می باشد و همین موضوع بستری برای افزایش مشکلات و آسیب های استفاده از همسریابی بهترین فضای مجازی را در جامعه ما به وجود آورده است. به علت اینکه در شرایط واقعی امکان رابطه میان دختران و پسران وجود ندارد (به طور عرفی) برخی از آنها با ساده انگاری به این شبکه های اجتماعی و سایت ها می آیند تا به گمان خود همسر خویش را پیدا کنند در صورتی که روابط در چنین فضاهایی اغلب به ازدواج منجر نمی شود و به همان روابط موقت و کوتاه مدت ختم می گردد. رابطه هایی که توانایی آسیب زدن به این افراد را به همراه خود دارد.
نبود آموزش به عنوان مهمترین و اساسی ترین چالش امروز در مورد ازدواج این امکان را به وجود آورده که شیوه‌های انتخاب همسر در کشور تحت تأثیر برخی انگیزه های نادرست و انحرافی قرار بگیرد و ماهیت دوگانه ای پیدا نماید.
این ماهیت دوگانه در سایت همسریابی میتواند اثرات انحرافی فراوانی داشته باشند که پیامدهای آسیب زا را متوجه روان افراد در آستانه ازدواج این کشور خواهد نمود.

اول عاشق شویم یا اول ازدواج کنیم؟

با عشق ازدواج کردن بهتر است یا بر اساس عقل؟ به نظر شما کدام رابطه عمر طولانی تری دارد و رضایتمندی بیشتر؟

امروز حتی تصورش هم سخت است؛ اینکه سر سفره عقد بنشینی بدون اینکه بدانی کسی که کنارت نشسته، چه شکلی است. اینکه فقط بدانی جنسش مخالف تو است و قرار است بقیه روزهای عمرت را کنارش بگذرانی؛ همین!

نه سن و سال، نه شغل، نه علاقه‌ها و سلیقه و نه هیچ چیز دیگر! قدیم‌ترها ازدواج با این شیوه کاملا طبیعی بود و این خانواده‌ها بودند که برای فرزندان‌شان همسر انتخاب می‌کردند و به تنها چیزی که فکر نمی‌کردند، عشق و علاقه فرزندشان بود. آنها معتقد بودند علاقه بعد از ازدواج به وجود می‌آید، اما امروز بسیاری از جوان‌ها تا عاشق نشوند، به ازدواج فکر هم نمی‌کنند! واقعا کدام شیوه برای تشکیل زندگی درست‌تر است؛ شروع یک زندگی عاشقانه یا شروع زندگی به امید عاشقانه شدن؟

برای ازدواج، حتما باید عاشق بود؟

مطالعات نشان داده زوج‌های متاهل یکی از تفاوت‌های اساسی خود را با افراد مجردی که یک شریک جنسی ثابت دارند، عشق بزرگ‌تر و رابطه عاشقانه متقابل یا دوطرفه می‌دانند و در رابطه عاشقانه پیش از ازدواج خود ناامیدی کمتری را احساس کرده‌اند. عشق شدیدتر لزوما با خوشحالی و رضایت بیشتر پس از ازدواج همراه نیست، اما با پایدار ماندن این رابطه مرتبط است. البته ممکن است هرچه افراد عشق بیشتری را تجربه کنند، احساس شادمانی بیشتری هم داشته باشند. پس عاشق بودن و عاشقانه زندگی کردن اثر مطلوب و شناخته‌شده‌ای بر ازدواج دارد.

عشق ضامن خوشبختی است؟

رابرت استرنبرگ، روان‌شناس آمریکایی، در یکی از نظریه‌های معروف خود که به نام «مثلث عشق» مشهور است، برای عشق سه رأس معرفی می‌کند که «صمیمیت»، «کشش جنسی» و «تعهد» هستند.

هر نوع ترکیبی از این سه رأس را می‌توان یک رابطه عاشقانه دانست. به‌شکلی قراردادی، ما رابطه‌ای را که فقط صمیمیت داشته باشد (و نه کشش و تعهد)، «دوستی» ساده می‌دانیم. کشش جنسی به‌تنهایی نوعی عشق را پدید می‌آورد که معادل «شیدایی و نابخردی» است و تعهد تنها «عشق پوچ» نام دارد. پس برای ازدواج که یک رابطه طولانی‌مدت است، به چیزی بیش از یک یا دو جزء فقط نیاز داریم.

«عشق‌های رمانتیک» فاقد جزء تعهد هستند و احتمالا دوام نمی‌آورند.
«عشق‌های ترحم‌آمیز» جزء شهوت را ندارند و در نتیجه ممکن است در آینده با رضایت چندانی در ازدواج همراه نباشند.
«عشق‌های سراب‌گونه» هم فاقد جزء صمیمیت هستند و به خواستگاری یا نامزدی عجولانه‌ای منجر می‌شود که در آنها تصور بر این است که تعهد بر پایه شور و کشش جنسی بنا خواهد شد و نیازی به صمیمیت نیست. از سوی دیگر، عشق‌های شورانگیز پیش از ازدواج ممکن است به‌جای آنکه یک رابطه صمیمانه را نشان دهند و تعهد آینده را پیشگویی کنند، نشان‌دهنده آشفتگی‌های روانی مانند اختلالات خلقی، اختلال انطباقی (برقراری یک رابطه جدید برای جبران فقدان یا ناخشنودی پیش‌آمده که در آن صمیمیت ابرازشده از سوی طرف مقابل به‌صورت اغراق‌آمیزی تصور می‌شود) و اختلالات شخصیت (مانند اختلالات شخصیت مرزی که از جمله با رفتارهای ناگهانی، فکر نشده اما زودگذر و ناپایدار مشخص می‌شود) باشند.

عشقی که نمایانگر «آرمانی‌سازی» معشوق است و در آن عاشق به معشوق معنایی خداگونه می‌دهد، به احتمال بسیار با فرایند مخرب «ارزش‌زدایی» دنبال می‌شود. فرد عاشق، معشوق خود را کامل و بی‌نقص می‌داند و او را تنها کسی تصور می‌کند که قرار است بدبختی‌های زندگی را بزداید و او را به خوشبختی و سعادت برساند. با اولین اشتباه معشوق، این مقام مقدس و معصومانه از او گرفته می‌شود و معشوق گرگی دانسته می‌شود که در لباس گوسفند نمایان می‌شود و تنها هدف او تصاحب عواطف و دارایی‌های عاشق بوده است! به این معنی باید روی عشق‌های شدید پیش از ازدواج تامل کرد. توصیه اکید در چنین مواردی مشاوره با یک روان‌پزشک یا روان‌شناس مجرب است.

«عشق» به تنهایی کافی نیست
همان‌طور که گفتم، عشق پیش از ازدواج به هیچ‌وجه سلامت ازدواج و خوشبختی زوج را تضمین نمی‌کند اما در عین حال، اگر کور و افراطی نباشد، می‌تواند به احساس شادی و رضایتمندی در ازدواج منجر شود. از طرف دیگر، ازدواج با کسی که فرد او را دوست ندارد، خطرناک است و تضمینی وجود ندارد که پس از ورود به زندگی مشترک «عاشق» همسر خود شود. ممکن است کسی به شریک زندگی خود عادت کند، اما لزوما او را دوست نخواهد داشت. از سوی دیگر، باید بدانیم برای یک ازدواج موفق عشق کافی نیست و خصوصیات متعدد دیگری مانند توافق خصوصیات شخصیتی، توانایی‌های جسمی، روانی، عقلی، مالی و شغلی، سازگاری خانواده‌ها از نظر فرهنگ، تحصیلات و طبقه اجتماعی-اقتصادی، نیازها و اهداف مشترک یا هم‌راستا و حتی تفریحات مشترک باید در نظر گرفته شود.

نه سنتی، نه مدرن!

نسل امروز باید تعادلی بین زندگی سنتی و دنیای مدرن پیدا کند و دستیابی به این تعادل گاه بسیار دشوار است. خانواده‌ها باید بدانند آنکه قرار است این زندگی مشترک جدید را تاب بیاورد و فراتر از آن، احساس خشنودی، خوشحالی و رضایت کند، فرزند آنهاست، نه خود آنها. جوانان هم باید بدانند از تجربه و صلاحدید پدران و مادران بی‌نیاز نیستند و قرار نیست به‌خاطر یک رابطه هیجانی و احساس به تمام قداست و پشتوانه خانوادگی که هویت آنها را دربردارد و تضمین‌کننده حمایت‌های آینده است، پشت کنند. متاسفانه گاهی شاهد تهدیدهای والدین یا فرزندان در مقابل یکدیگر هستیم. چنین مسائلی نتیجه‌ای جز نارضایتی هر دو طرف (هم والدین و هم فرزندان) را دربرندارد و محبت، صمیمیت و یکپارچگی خانواده را تهدید می‌کند.

شاید افراد تصور کنند دلیل ندارد عاشق همسرشان باشند و همین‌که احترام و علاقه‌ای نسبی بینشان باشد، کافی خواهد بود! اما همان‌طور که عشق برای خوشبختی و رضایت از رابطه زناشویی کافی نیست، نمی‌توان امید داشت رابطه‌ای که فقط بر پایه احترام و علایق سطحی است، دوام داشته باشد. اگرچه ممکن است به‌دلیل برخی ملاحظات مانند تابوی خانوادگی، اجتماعی و سنتی طلاق یا ترس از تنها ماندن یا احساس ناتوانی در اداره زندگی به‌تنهایی و گاه به‌خاطر وجود فرزندان، چنین روابطی «تحمل» شود.

منبع: نوعروس دات کام

چگونه عشق به عامل اصلی افزایش سن ازدواج جوانان تبدیل می شود؟
تندرست نیوز-علیرغم رویه غالب و گرایش شخصی نگارنده در تحلیل ساختاری از پدیده های اجتماعی، و برخلاف تحلیل های موجود از بحران تاخیر در ازدواج جوانان که بر پیوند وثیق این پدیده با ساختارهای اقتصادی و اجتماعی تاکید دارند، ترجیح نگارنده به ارائه یک الگوی تحلیل عاملیتی از این واقعیت می باشد.
یکی از مهمترین مصادیق تحولات فرهنگی در جامعه ایرانی در دهه های اخیر، تحول در الگوهای همسرگزینی و ازدواج است که با تحولات معنایی عشق در دنیای مدرن پیوند وثیق پیدا می کند. در گذشته کنشگر اصلی و فعال در امر ازدواج جوانان، خانواده به معنای گسترده آن بود و گفتمان حاکم بر مناسبات عاطفی زن و مرد بر سه عنصر «ازدواج»، «خانه» به مثابه جغرافیای تمرکز کنش عاطفی، و «عشقِ منحصر و پایدار» تاکید داشت. کنش عاطفی و جنسی زن و مرد در گذشته به صورت غیر هم ارز و در یک شبکه معنایی برخواسته از نظم اجتماعی جامعه و الگوهای نقشی ناشی از آن شکل گرفته و فهم می شد. اما امروزه تحولات اجتماعی و اقتصادی به شکل گیری موقعیت منعطف و تقریبا هم ارز زن و مرد در روابط اجتماعی منجر شده و کنش عاطفی زن و مرد نیز به تبع آن در فضایی سیال و بدون چارچوب های تعهدزا پیگیری می شود.

اما شاید مهمترین تمایز امر عاطفی در گذشته و امروز به واحد کنشگری در این عرصه مربوط می شود. برخلاف گذشته که واحد کنشگریِ عشق، خانواده به معنای گسترده بود و روابط عاطفی زن و مرد در سپهری یکپارچه و شبکه ای نیرومند از روابط مشابه میان اعضای خانواده و خویشاوندان صورتبندی می شد، در جامعه امروز این واحد کنشگری به فرد تقلیل یافته و او کنشگر فعال در عرصه عشق و ازدواج است. همین تمایز مهم است که به گفتمان اصالت عشق هژمونی بی بدیل بخشیده و برخلاف گذشته که ازدواج را مقدمه عشق می دانستند، امروزه عشق دریچه ورود به زندگی مشترک محسوب می شود.

ویژگی متمایز دیگر عصر مدرن هویت متکثر و نوعی جبر انتخابِ مدام است. امروزه آدمی خود را هر لحظه در وضعیتی پر از «گزینه» مشاهده می‌کند که ناگزیر است هر آن یکی را برگزیند. از این رو کسی نمی‌تواند خود را از وضعیت رو به تکثر که هر روز بر گزینه‌های پیش‌رو افزوده می‌شود کنار گذارده و به یک گزینه ثابت یا به یک سرنوشت مشخص قناعت بورزد. در وضعیت متکثر جهان امروز، امر عاطفی نیز ماهیتی متکثر و متنوع پیدا کرده و عشق از وضعیت اسطوره ای و استعلایی خود در گذشته به امری زمینی و این جهانی تبدیل می گردد.

شاید بهترین تعابیر و تحلیل ها از عشق در دنیای مدرن را در عبارات گیدنز و باومن در توصیف عشق می توان یافت. عشق به مثابه صدفه ای که مرزهای تعهدپذیری، پایداری و انحصارطلبی را از پیش روی خود برداشته است و متاثر از روحیه مصرف گرایی دنیای مدرن، به معشوق به چشم کالای مصرف شونده می نگرد. تعهد در عشق به مثابه دامی تلقی می گردد که ممکن است درهای پیش روی فرد را به سوی احتمالات عاشقی دیگر ببندد و افراد همواره سعی می کنند در روابط عاطفی خود از این تعهد دوری کنند. عشق در این وضعیت خیلی زودهنگام شکل گرفته و سریعاً به اوج خود رسیده و در پی آن باشتاب و بدون هیچ انتظاری وصال رخ می‌دهد و آنگاه بعد از وصال نیز نوعی از نفرت و فراق به وجود می‌آید.

واضح است که در این شرایط عشق به مثابه مقدمه و دریچه ورود به زندگی مشترک طولانی مدت اساسا تحقق نمی یابد و تکرار تجربه های عشقی زودگذر چه بسا به بدبینی های عمیق و سرخوردگی های مفرط از رابطه با جنس مخالف در افراد به ویژه در میان دختران منجر می شود. در این شرایط که تمامی عناصر فرهنگ مدرن از رسانه ها تا نظامات مشاوره ای، آموزشی و تربیتی و... مشغول برساخت همین تصویر از عشق برای افراد هستند و آن را به مثابه امری مقدس و لازمه ورود به زندگی مشترک می دانند، جوانان در پی یافتن «نیمه گمشده» خود سرگرم تکرار تجربه های عشقی خود شده و به ازدواج و تشکیل خانواده به دیده تردید می نگرند.

نویسنده: ابوالفضل اقبالی

ازدواج و همسریابی مقوله بسیار مهمی از زندگی هر فردی میباشد که اساساً بسته به نحوه انتخاب چنین امر مهمی می‌توان نسبت بسیار مهمی از سعادتمندی زندگی را منوط به این امر دانست.
یک انتخاب درست می‌تواند خوشبختی فرد را تضمین نموده و در مورد سعادتمندی این شخص نظر اساسی را ارائه نمود.
نحوه تصمیم‌گیری در چنین امر بسیار مهمی همیشه در نظر مردم جای سوال بوده است همیشه مردم از خود پرسیده اند چگونه است که بعضی از ازدواج ها با تمام علاقه ای که صورت می‌گیرد به سادگی فرو می پاشد و منجر به طلاق می گردد ولیکن عده دیگری از ازدواج‌ها پایداری خود را به همراه عشق حفظ میکند.
پرسش دیگر آن است که چگونه است که در جهان جدید نحوه همسریابی با جهان گذشته تفاوت اساسی نموده است و ملاک‌ها و معیارهای فردی هر شخص بسته به عصر جدید امکان تفاوت دارد در حالی که در جهان گذشته می‌شد ملاک‌ها و معیارهای تقریباً واحدی را در مورد ازدواج در نظر گرفت؟
در این میان عصر ارتباطات فرا رسیده است است و فضای مجازی و اینترنت نقش اساسی در زندگی انسان عصر مدرن ایفا می کند پاسخ به این پرسش که آیا امکان استفاده از فضای مجازی برای ازدواج و همسریابی امکان‌پذیر است نیز ذهن افراد را درگیر خود نموده است.
عده‌ای همچین امری را صحیح نمی دانند تداوم یک ازدواج از طریق فضای مجازی و سایت همسریابی صورت می‌گیرد را سهل و آسان نمی دانند،البته دوام و بقا و تداوم یک عشق در ازدواج هیچگاه سخت و آسان نبوده است ولیکن امروزه بیشتر افراد فکر میکنند که ازدواج از طریق همسریابی بیشتر مصداق چنین امری است،و این موجب گردیده است که مخالفت‌های آشکار و پنهان خویش را با این امر نشان دهند.
اما باید همیشه تکیه ما به نگاه علمی و آمار و احتمالات خاص باشد بدون نشانه و بدون استفاده از تجربه و آزمایش به سادگی نظریه پردازی کردن کار نابجا است.
باید تحقیق شود که چند درصد ازدواج ها که از طریق فضای مجازی و سایت همسریابی صورت گرفته است منجر به جدایی و طلاق شده است و چند درصد ازدواج هایی که به سبک آشنایی سنتی و یا حتی دوستی های خیابانی صورت گرفته است شامل چنین امری است. بعد از اینکه این پرسش ها پاسخ داده شد شاید بتوان قضاوت مناسبی در مورد این امر نمود تحقیق های میدانی که از طریق برخی از کارشناسان در مورد نظر ما صورت گرفته است گویای این امر است که نسبت ازدواج هایی که به طلاق انجامیده است در مورد هر کدام از شیوه های همسریابی چندان تفاوت فاحشی با هم ندارند.
این گمانه ناصری که آشنایی های فضای مجازی در امر ازدواج به سادگی منجر به طلاق خواهد شد گمان نابه‌جا است البته شایان ذکر است که میزان بازدهی یک سایت همسریابی نسبت به تقاضا کنندگان ازدواج در آن کم است خود به علت نگاه منفی جامعه نسبت به ازدواج از طریق سایت همسریابی می باشد نگاه مثبتی در جامعه حاکم بود میشد بازدهی سایت همسریابی را افزایش داد و رفته رفته به نهادینه شدن انتخاب همسر از طریق فضای مجازی امیدوار بود.
اما آسیب‌های متعدد بر آشنایی ها در فضای مجازی بسیار زیاد است علت آن هم به این امر باز می‌گردد که نظارت صحیح از طریق دولت در سایت‌های همسریابی اعمال نمی گردد دولت نمی‌کند که از کنار این امر به سادگی بگذرد د و گرنه اگر در سایت‌های همسریابی احراز هویت صحیح از طریق نهادهای قانونی صورت می‌گرفت هیچ فردی به خود اجازه نمی داد که در این سایت ها به فریب و کلاهبرداری بپردازد.
راهکاری که میشود برای دور ماندن از آسیب های فضای مجازی و سایت های همسریابیارائه داد این است که سایت‌های همسریابی حتماً با مجوز سازمان وزارت ورزش و جوانان و سازمان ثبت احوال به علت احراز هویت ثبت نام کنندگان در سایت همسریابی،به فعالیت بپردازند ونیز پلیس محترم در برخورد با قانون شکنان در فضای مجازی و البته کلاهبرداران قاطعانه برخورد کرده و اجازه هیچ گونه سوءاستفاده را به افراد خاطی ندهد

اینترنت به نحو چشمگیری زندگی ما را تحت الشعاع خود قرار داده است، این فناوری جدید امکانات بسیاری را در اختیار کاربران می گذارد؛ به طوریکه امروزه یکی از شیوه‌های مدرن انتخاب همسر، آشنایی از طریق فضای مجازی است.
در گذشته تعامل میان افراد در فضای مجازی رسمی تر به نظر می رسید، اما با گسترش امکانات اینترنت مانند شبکه های اجتماعی امکان صمیمی شدن افراد با هم و دلبستگی شان به یکدیگر و حتی تصمیم برای ازدواج بیشتر شده است؛ در واقع آشنایی ها در فضای مجازی و تصمیم جدی برای ازدواج یا ختم شدن به ازدواج، تا حدودی برای برخی از کاربران، جایگزین واسطه گری های سنتی در ازدواج شده است؛ واسطه هایی که در دنیای سنت افراد را به هم معرفی می کردند تا با هم آشنا شوند و میزان تفاهم یا عدم تفاهم شان را با یکدیگر بسنجند.
با یک جست و جوی ساده در اینترنت می‌توان ده ‌ها سایت درباره ازدواج اینترنتی، دوست‌یابی اینترنتی و سایت‌های همسریابی پیدا کرد و تعداد اعضای سایت‌ها و مراجعان نشان دهنده آن است که این شیوه همسرگزینی بین جوانان از جذابیت برخوردار است. برای جوانانی که کار با رایانه و اینترنت یکی از فعالیت‌های روزانه آن‌هاست، سرزدن به این سایت‌ها هم فریبنده و هم سرگرم کننده است؛ زیرا از این طریق می‌توانند اطلاعاتی درباره فعالیت این قبیل سایت‌ها، افرادی که در آن مشارکت دارند و این شیوه جدید دوست‌یابی پیدا کنند.
همانطور که مشخص است، ازدواج پدیده ‌ای است که نیاز به آشنایی دارد؛ در جوامع سنتی آشنایی افراد بر حسب قاعده خطا و آزمایش انجام می‌شد. با گسترش ارتباطات، واسطه ها حذف شدند و جوانان فرصت بیشتری برای آشنایی با جنس مخالف و هم سن و سال خود پیدا کرده اند؛ از طرفی با پیشرفت فناوری، همه ابعاد زندگی تحت تاثیر قرار گرفته و امکان آشنایی از راه دورِ افراد با یک دیگر فراهم شده است.
آشنایی مجازی از همان زمانی که یاهو مسنجر و شبکه 360 میان جوانان رواج یافت، شکل گرفت. پس از گذشت چند سال، کم‌کم دور و اطرافمان زوج‌هایی را دیدیم که آشنایی ‌شان از اینترنت و چت آغاز شده بود؛ موضوعی که با توسعه شبکه‌های مجازی و وبلاگ‌نویسی به اوج خود رسید و البته هر چقدر بیشتر رواج یافت، آسیب‌های آن نیز بیشتر پدیدار گشت. آشنایی اینترنتی نه تنها دارای کمترین امکان اعتماد و شناخت برای طرفین بوده و هست، بلکه در بسیاری از مواقع خصوصاً برای دختران دردسرساز نیز می‌شود.
در کشاکش دوستی‌های اینترنتی که برخی به ازدواج ختم می‌شد و برخی در حد آشنایی می‌ماند، سایت‌های همسریابی شکل گرفتند که از همان ابتدا دارای مخالفان و موافقانی برای خود بودند. این سایت‌ها که نقش واسطه‌گری سنتی را در دنیای مدرن بازی می‌کنند، دارای انواع متنوعی با رویکردهای مذهبی و غیرمذهبی و زمینه‌های فعالیت متفاوتی هستند.
در عین حال که بسیاری اساس این نوع آشنایی را غیرقابل اعتماد دانسته و آن را با فرهنگ ایرانی و محدودیت‌های دختران برای پیش قدم شدن در امر ازدواج در تضاد می‌دانند، موافقانی هم دارد که آن را به مثابه راهی برای برون‌رفت از معضل کاهش نرخ ازدواج و قدمی ‌رو به جلو برای افزایش راه‌های همسرگزینی در نظر می‌گیرند.
عدم تشکیل خانواده به شکل صحیح آن و در قالب ازدواج دائم، منجر به ایجاد و شکل گیری پدیده‌های جدیدی همانند «ازدواج سفید» و «گسترش ازدواج موقت در ایران» به جای ازدواج دائمی شده است. می‌توان راه‌اندازی سایت‌های همسریابی، سهولت برقراری روابط اجتماعی در شبکه‌های مجازی و سخت‌تر شدن شرایط ازدواج دائم، را سه عامل گسترش این پدیده‎ها قلمداد کرد.
در ازدواج سفید؛ زندگی طرفینِ رابطه در یک خانه بدون ثبت ازدواج در شناسنامه و به صورت توافقی است که مقام‌های جمهوری اسلامی در مورد گسترش آن بار‌ها ابراز نگرانی کرده‌اند. تمایل جوانان برای زندگی مستقل و جدا از خانواده و امکان تهیه «خانه‌های مجردی» در شهر‌های بزرگ ایران از مهم‌ترین عوامل شکل‌گیری این پدیده در ایران عنوان شده است
بیشتر سایت‌های همسریابی با عضویت و ثبت نام اعضا فعالیت می‌کنند، به گونه ای که افراد مشخصات خود و مشخصات مورد انتظار از همسر آینده شان به همراه عکس خود را در اختیار کاربران دیگر قرار می‌دهند؛ بنابراین در این شرایط اطمینانی از صداقت و راستگویی افراد نیست و دروغگویی در مورد شرایط و موقعیت به وفور یافت می‌شود. دختران و پسرانی که عضو این سایت‌ها هستند اذعان دارند که نمی‌توان از ارتباط مجازی، میزان صداقت طرف مقابل را بفهمند و این مسئله را یکی از بزرگ ترین معضلات این نوع ارتباط می‌دانند. گاه عدم صداقت در میزان تحصیلات و شغل و دارایی‌های فرد است و گاه فراتر از آن مردان متاهلی هستند که خود را مجرد معرفی می‌کنند.
علاوه براین موضوع، در این ‌سایت‌ها دختران نیز می‌توانند پیشنهاد دهنده باشند و در بعضی از سایت‌ها در جریان قرار گرفتن خانواده از شروط لازم و اساسی است. مخصوصا اینکه به دلیل عرف جامعه، دخترانی که از ارتباط رو در رو و کلامی با جنس مخالف اجتناب می کنند، می‌توانند در فضای مجازی گفتگوی راحت تر را با طرف مقابل داشته باشند و روی این نوع از آشنایی ها حساب باز می کنند.
در حال حاضر بیش از 30 درصد جوانان در اینترنت، سایت‌های همسریابی را جستجو کرده و بسیاری در وهله اول با هدف همسرگزینی وارد این سایت‌ها می شوند، آمار دقیقی از میزان ازدواج مجازی وجود ندارد. حتی افرادی که از طریق فضای مجازی با هم آشنا می شوند، مایل نیستند بگویند از این طریق با هم آشنا شده و ازدواج کرده اند؛ لذا آمارها فیلتر می شود و شناخت صحیح و کاملی از این امر وجود ندارد.
وضعیت مطلوب با وضعیت در حال حاضر سایت‌های همسریابی اینترنتی فاصله معنا داری دارد؛ لذا باید طرح مناسبی برای آن تنظیم و ارائه نمود. در سایت‌های همسریابی باید مواردی رعایت شود ازجمله؛ محوریت مشاور، مطمئن شدن از جوان،‌ صلاحیت زوج و زوجه، تا بتوان اقدام به راهنمایی دختران و پسران جوان نمود و همچنین در بررسی‌ها حتماً بایستی خانواده‌ها در جلسه آشنایی حضور داشته باشند.
اما با نگاهی به سایت‌های همسریابی اینترنتی مشاهده می‌شود که بسیاری از موارد فوق رعایت نمی‌شود و آسیب‌های جدی‌ای را به همراه دارند.
طبق آیین‌نامه ماده 43 در پورتال وزارت ورزش و جوانانسایت‌های همسریابی سازماندهی شده‌اند؛ شرایط اخذ مجوز برای سایت‌های همسریابی اینترنتی شامل این موارد است؛ افرادی که متخصص روانشناسی هستند، حداقل سی و پنج سال سن دارند، متأهلند و پروانه سازمان نظام روانشناسی نیز دارند می‌توانند برای این امر اقدام نمایند.
در شرایطی که سایت‌های همسرگزینی با نام‌های مختلف فعالیت می‌کنند، معاون ساماندهی امورجوانان وزارت ورزش و جوانان اعلام کرده است که «هیچ سایتی از وزارت ورزش و جوانان مجوز فعالیت دریافت نکرده است و هیچ‌کدام مورد تأیید نیست؛ در این میان مؤسسه «تبیان» از مسئولان وقت به‌صورت شفاهی موافقت گرفته‌اند که کار را شروع کنند» و در حال حاضر فعال هستند.
یکی از ماموریت‌های وزرات ورزش و جوانان، تمرکز بر امر ازدواج جوانان است، به همین دلیل یکی از راه‌های برون رفت از این معضل ایجاد سایت‌های همسریابی است که مبتنی بر یافته های علمی در حوزه‌های اجتماعی و روانشناسی باشند، که تحت مجوز و زیرنظر وزارت ورزش و جوانان فعالیت کنند.


منبع : شیعه نیوز