رابطه

1- توقع هایتان را منطقی و منصفانه کنید
روانشناسان می گویند توقع های غیرمنطقی، بیشترین ارتباط را با دلزدگی زناشویی دارد. اینکه ما باور داشته باشیم توافق نداشتن، باعث تخریب رابطه است اولین باور غیر منطقی است.
باید یاد بگیریم اختلاف نظر طبیعی است و نباید آن را منفی تفسیر کنیم. اینکه باور داشته باشیم رفتارهای همسرمان تغییر نمی کند هم غیرمنطقی و غیرمنصفانه است.
البته اینکه فکر کنید می توانید از همسر امروزتان، انسان دیگری خلق کنید هم کاملاً اشتباه است. اینکه توقع داشته باشیم همسرمان ذهن ما را بخواند هم غیرمنطقی است. باید خودمان نیازهایمان را به زبان بیاوریم و توقع نداشته باشیم همسرمان ذهنمان را بخواند.

2- خودتان، رابطه را تازه نگه دارید
در روزهای اول پس از ازدواج، همه چیز تازه و هیجان برانگیز است اما وقتی که همه چیز تکراری شد، زن و شوهر کم کم از هم دلزده می شوند.
در این مواقع گذاشتن انرژی برای رابطه می تواند آن را همچنان هیجان برانگیز نگه دارد. سعی کنید همسرتان را غافلگیر کنید، هر چند وقت برنامه دو نفره هیجان برانگیزی برای هم بگذارید.

به هم ابراز احساسات کنید. اگر مشکلی هم پیش آمد با هم مطرحش کنید
یا با مشورت گرفتن از یک مشاور خانواده آن را حل کنید
روانشناسی ازدواج و خانواده

اگر کسی به اندازه ای که دوستش دارید دوستتان ندارد!
رابطه تان را تا نا کجا ادامه ندهید...
به خودتان امید ندهید،
که بالاخره روزی دوستم خواهد داشت!



اینکه گاهی از طرف او پذیرفته میشوید
وگاهی نمی شوید کلافه تان خواهد کرد.
گویی در جا می دوید هر چقدر تلاش میکنید،
به جایی نمی رسید!
این نرسیدن دایمی خسته تان میکند،
خشمگین میشوید،
افسرده میشوید،
خودتان را قانع نکنید...
(که اگر دوستم نداشت این همه مدت نمی ماند)


او بخاطر خودش با شما مانده
شما با توجه ومحبتی که به او می کنید
احساس دوست داشتنی بودن به او می دهید،
غرورش را ارضا می کنید
باعث رشد عزت نفسش می شوید،
پس چرا با شما ادامه ندهد؟؟؟


وقتی به کسی که دوستتان ندارد نزدیک میشوید....
گویی به کاکتوس نزدیک میشوید
هرچه بیشتر نزدیک شوید،
بیشتر زخمی میشوید،
پس "کاکتوس هایتان را رها کنید...!

درابتدای_رابطه ارزش یک فرد در زندگی ما بسیار بالاست. همیشه دوست داریم او را ببینیم و در تماس باشیم. حتی در بدترین و پر خطر ترین شرایط هم می خواهیم یارمان کنارمان باشد. همه چیز از دل می جوشد. شوق و ذوق رسیدن داریم.

ولی وای به وقتی که برای ما وجودش عادی شود هر چقدر هم که ارزشمند باشد. در این هنگام است که دیگر طلا و مس هم تفاوتی برای مان ندارد. همان رفتاری رو با طلا می کنیم که قبلا با مس می کردیم. این قصه تلخیست اگر بگذاریم در ذهن مان ارزش چیزی عادی شود،حتی آنکه با تمام وجود و حتی در خواب هم می خواستیم، حال که رسیدیم معمولی شود.

وقتی یک شیء را به شدت دوست داریم با تمام وجود از آن مراقبت می کنیم ،سال های سال هر روز به آن می رسیم ولی از روزی که دیگر رسیدگی نکردیم آن شیء از چشم مان می افتد. همینطور رابطه عاطفی.

این ما هستیم که یا با دستمال تمیز هر روز رابطه را گرد گیری می کنیم و زیبا و درخشان نگاه می داریم و یا پس از مدتی که عادت کردیم رهایش می کنیم تا غبار و زنگار به خود بگیرد.